Po zmianie czasu mój organizm zwariował. Zamiast chodzić wcześniej spać, to ja siedzę i siedzę… I tak nocą przy małej lampce jeszcze piszę przepis. Kiedy na dworze mglisto, a smog wisi nieuchronnie nad Krakowem. Wówczas do piekarnika wkładam ciasto, wlewam do garnuszka mleko i w rękach trzymam jeszcze ciepły kubek kakao. A myśl o wczesnoporannej pobudce do pracy zdaje się nie istnieć. Na szczęście jest pozytywny aspekt tego wstawania – budzi mnie zapach kawy, zaparzonej przez mojego ukochanego męża. I wtedy chce się wstać:)
